Dag 2: gevloerd
Dag 2 van de Grote BoZ show!
Vandaag op het programma: niet zoveel.
Waar Geert een vakantie naar Snurkije nam, lag ik urenlang te draaien om vervolgens na 3 uurtjes klaarwakker te zijn. Niks geks gezien mijn PTSS, maar wel vervelend dat dit al weken steeds erger lijkt te worden. En daar baal ik best wel van, gezien het een hele tijd oprecht ontzettend goed ging. Maar ik ben nou eenmaal minder belastbaar, en de combinatie met mijn worsteling rondom hechting, ziekte, en nu mijn moeder die nu 5 aluminiumhoedjes op heeft is een beetje teveel. Normaliter laten praktische zaken als verhuizen, klussen en hypotheken me koud (zeker dat laatste), maar omdat ik al overloaded was is nu echt álles teveel.
Instortingsgevaar dus.
Maar daar is geen tijd voor, want de agenda was van origine best vol: elektricien, kringloop, slopen, vloer halen, meer slopen. Toch moest de elektricien het vanochtend zonder mij doen, want ik voelde me te ellendig om mijn bed uit te komen. Gelukkig was Geert fris en fruitig, dus die heeft alles af kunnen handelen. Die snapt er tenminste ook wat van, want ik had er anders alleen voor de sier gestaan. En na wekenlang stress, ziekte en slecht slapen ben ik ook niet eens meer zo sierlijk.
Ik besloot dat het een goed idee was om wat oefeningen te doen voor mijn schouder en knieën. Op naar de sportschool waar ik hier altijd heen ga. En mijn moeder ook. Dus diens auto troffen we daar ook aan.
Dat was kut. Wat nou als ze vol blijft houden dat ze de kerk moet beschermen tegen de Illuminati en daardoor dit soort gedachtegoed verdedigt? Al veranderde haar verhaal sindsdien een aantal keer - "ik zei dat helemaal niet", "ik bedoelde het niet zo", "je kan ook niks meer zeggen tegenwoordig", het kwam allemaal voorbij. Niet goed voor mijn humeur. Understatement of the Year.
Het liefst zou ik direct in zee zijn gelopen, maar Geert sleepte me mee naar de vloerenboer. Dat is ook een aparte cirkel in de hel: de afgelopen weken hebben we zoveel vloeren gezien en zoveel tegenstrijdige meningen gehoord, het huidige politieke klimaat is er niets bij.
Tegenstrijdige meningen zul je tussen ons echter niet zo snel vinden. Tot dusver liggen we met alles op een lijn (behalve hoe leuk mijn happy hardcore playlist is) dus dat maakte het uitzoeken van potentiële vloeren heel makkelijk dus konden we ons uitgekozen staaltje meenemen om het in huis te leggen.
Geert had ze mooi uitgestald en toen ik de kamer binnenliep zag ik direct welke het werd. Niet alleen aan hoeveel mooier ik de ene vond, maar ook aan hoe Geert keek. Het zijn de kleine dingen die alles net wat makkelijker maken. Als hij nou nog van Abba hield was hij de perfecte man.
Terug de storm in om de vloermensen te vertellen wat we willen, boodschappen doen en naar ons nieuwe huis. Ergens tussendoor is de kringloop nog langsgeweest, maar eerlijk gezegd herinner ik me hier niets van. Tsja, stress zorgt voor dissociatie. Dat heb ik niet gemist. Maar het is wat het is en ik laat me niet zo gewillig meeslepen door Geert. Ik wil slapen tot dit over is. Maar zelfs een slaapharibo komt niet door de stress heen. Stress die Geert verzacht met een ijsje. Deze man kent de weg naar mijn hart. Maar zelfs dat laat me niet beter voelen eerlijk gezegd. Ik ben op.
Eenmaal terug in het nieuwe huis schrik ik me de tering. Het licht is aan en er staan steigers binnen - opzich prima. Maar er is iemand ontzettend hard (en vals, en daarmee des te mooier) levensliederen aan het zingen in onze slaapkamer. Is Andre Hazes wederopgestaan uit de dood om stucadoor te worden?
"Hallo, met wie heb ik het genoegen?", riep ik naar boven, om vervolgens kennis te maken met een joviale knaap die alvast begonnen was met de plafonds te slopen, in opdracht van onze aannemer. Terwijl ik koffie voor hem maakte bleek al gauw dat we op dezelfde bedorven lijn zaten. Precies wat ik nodig had. Ik liet mijn innerlijke kunstenaar los en begon volgens zijn instructies het kunstwerk dat was blijven hangen te bewerken met een stift. De weg naar mijn hart gaat vaak via Duitsland. Daar is geen foto voor nodig.
De meeste mensen die worden betrapt tijdens het zingen onder de douche terwijl ze in de waan zijn alleen te zijn, stoppen direct wanneer ze doorhebben dat er publiek is. Niet deze man. Nee, wij werden getrakteerd op een concert terwijl we de meubels die de kringloop niet hoefde aan de kant schoven. Hadden we allemaal maar het zelfvertrouwen van deze man. Het was welkome afleiding, maar uiteindelijk was ik te moe en wilde ik naar de Airbnb.
De storm buiten was gaan liggen, maar in mijn hoofd wordt het er niet rustiger op. Het voelt zo stom - ik ben nota bene opgegroeid met het idee dat queer mensen bezeten zijn, er verandert niks. Waarom ontregelt dit me zo? Waarom kan ik zo weinig dragen? Laat ik dit nu niet al het leuks overschaduwen? Waarom deze timing - het was nooit zo erg, en het moment dat we in de buurt van ze gaan wonen, gebeurt dit.
Graag had ik een heel blije update gepost, maar dit is nou eenmaal het leven. Soms wil je dartelen door de velden, soms wil je de hele dag wegrotten onder een deken. Morgen weer een dag. Er moet nog genoeg gesloopt worden, dus misschien kan ik mijn boosheid daarin kwijt. Al vraag ik me sterk af of een wereldbeeld als dat van mijn moeder ooit nog gesloopt kan worden.
