Bloedarmoede, zweet en tranen.

Laat ik maar met de deur in het verbouwde huis vallen: schrijven is er wat bij ingeschoten. Niet omdat ik druk bezig ben met de Bob de Bouwer uithangen, daar hebben we immers een aannemer voor - iets met werkpaarden en luxepaarden. En ik ben een frikandel. Dat is hoe ik me voel: door mijn reuma die nog immer actief is heb ik veel pijn, hiervoor zit nog steeds aan de prednison waardoor ik hartklachten heb (lekker op gezinsuitje aan de hartbewaking) en door de ziekteactiviteit heb ik ook nog eens flinke bloedarmoede. Deze combinatie maakt dat ik me volledig uitgeblust voel en bij het minste en geringste al buiten adem ben. Ik heb gewoonweg geen energie en ben fysiek helemaal op.

Genoeg gezeik. Er is ook goed nieuws: vanochtend heb ik live mee kunnen kijken hoe de arts mijn zenuwpijn behandelde, en uit de röntgenbeelden bleek dat ik zowaar een ruggengraat heb! De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Ze heeft er gelijk een cocktail (haha ik zei cock) aan medicatie ingespoten, dus daar heb ik geen last meer van. Hopelijk is het vanaf hier een stijgende lijn!

De beetjes energie die ik nog heb, stop ik met liefde in het slopen van dingen. Bijvoorbeeld een vloer, een kast, Geerts levenslust en het inmiddels beruchte tuinhuisje. Hierbij kregen we gelukkig hulp van een heleboel lieve mensen, zonder wie dit echt niet was gelukt. Enkel liefde voor deze strijders.

Als eerst zijn we in huis aan de slag gegaan, en hebben we de gigantische kast die vast zat aan de muur en het plafond gesloopt en de tuin onkruidvrij gemaakt. Ook hebben we de muren gestript van hun gipsplaten en het plafond vernietigd zoals mijn lichaam zichzelf vernietigt. Met een grote hamer hebben we ook een begin gemaakt aan het tuinhuisje, maar dat wilde niet vlotten omdat we ook nog naar de stort moesten met al dat puin. De gigantische roller die ze daar hebben om hout te versplinteren wordt denk ik mijn nieuwe fysiotherapeut.

Maar helaas, er was geen vleescontainer (haram woord), dus dan maar weer verder slopen.

De vloer was het volgende puntje dat aandacht behoefde. Die moest er namelijk uit. Het zou zonde zijn om het hele huis te doen maar de vloer niet, en bovendien was hij erg oneffen, wat niet handig is voor de daadwerkelijke vloer waar Sybrand comfortabel op moet kunnen lopen. Een goed huis heeft een goede fundering nodig, net als bij mensen: daarom heb ik zulke grote benen en een goede kont. Lekker hakken tot al het beton verdwenen was en er alleen nog maar zand zou liggen. Dat zou wel in een dag gedaan zijn, aldus aannemer Rob.

Hoezeer ik zijn optimisme ook waardeer, die was niet opgewassen tegen onze betonvloer. Deze bleek net zoals de gemiddelde inwoner van Oss gewapend en aan de dikke kant. Dit liep dus wat vertraging op en het gaf wederom veel puin, waardoor we weer vaak op en neer moesten naar de stort. Een tijdrovende klus, maar smijten met stenen is goed voor de oermens in ons.

Tussen dat puin zat ook het tuinhuisje dat éindelijk aan diggelen lag. Niet dat dat heel moeilijk was, want het hout was zo rot dat het al instortte als je er tegenaan zuchtte (een vergelijking met mijn lichaam ligt hier voor de hand). De constructie was, net als die van mij, nogal vreemd met allerlei nieuwe onderdelen dus het was even puzzelen. Maar zoiets komt altijd goed als je fijne mensen om je heen hebt die van slopen houden. Dat was dus een ontzettend leuke dag waarin we veel kapot hebben gemaakt (met name onze zielen), met puin hebben mogen gooien en met enorme hamers hebben mogen zwaaien. Zo mannelijk, noem me testoteronnie flex.

Zo'n feest is het helaas niet altijd, want de keer erna stonden Geert en ik er alleen voor samen met de bouwcrew. Deze heren waren nog immer bezig met het slopen van de laatste beetjes vloer, wat een enorme herrie maakte. In deze herrie zijn we mee gaan helpen met een hamer, of ja, Geert - ik ben vooral bezig geweest met harken. Lekker een zentuintje maken voor de vloer. Daarna mochten we ons weer mijnwerkers wanen door al het puin naar buiten te scheppen en, je raadt het nooit, naar de stort te brengen.

Dit zijn voornamelijk de dingen waar ik mijn energie voor bewaar. Het is daarna dagenlang herstellen en veel pijn hebben, maar het geeft veel voldoening om concreet bezig te blijven met onze toekomst. Aannemer Rob en zijn kornuiten zitten op dezelfde golflengte als wij, dus het is buitengewoon gezellig om lekker lomp te doen samen. Die aansluiting heb ik ook nodig: zeker als het niet zo goed gaat trek ik mezelf terug en heb ik de neiging me af te sluiten. Als chronisch zieke weet ik maar al te goed dat niemand zit te wachten op hoe het echt gaat, en ikzelf al helemaal niet. Met mij alles goed, laat mij maar leuke dingen doen.

Het slopen is dus zeker welkome afleiding - vorige week was het alweer 4 jaar geleden dat ik Jan verloor, en dit is toch altijd een moeilijke periode. Zo is ook vandaag weer zo'n dag, toen we afscheid van hem moesten nemen. Raar hoe je iemand twee keer voor het laatst kan zien - het ene moment zit je tegen elkaar aan op de bank of rij je rond op iemands rug door het station heen, het volgende moment ligt diegene in een kist. Het is dat laatste beeld dat ik de afgelopen weken moeilijk van me afgeschud krijg. Iets als een verhuizing maakt het nog concreter. Hier heb ik zoveel herinneringen aan hem, en daar geen enkele. Hij kan niet meer zomaar binnenlopen, niet meer bedelen om eten als ik sta te koken, niet meer samen trippen...

De tijd is sinds die dag niet helemaal mijn vriend. Zeker in het begin had ik moeite met het gevoel dat ik elke seconde verder weg van hem raakte, en naarmate die afstand groter wordt kom je er na een verlies ook steeds meer alleen voor te staan. Logisch, want voor anderen had het niet de impact die het op jou had, en het leven gaat gelukkig (heel blij dat ik dit nu kan zeggen!) toch door. Deze "mijlpalen" zijn dan toch een trigger die je alleen moet ondergaan (des te meer waardeer ik het als iemand er toch maar vraagt, moet ik zeggen). Hier kan ik steeds beter mee omgaan (lang leve drugs), maar dit soort momenten houden me wel in een spagaat tussen verleden en toekomst. Gelukkig heb ik geen ballen, dan was die spagaat nog oncomfortabeler geweest.

Misschien is die spagaat niet eens zo erg. Want in het midden zit het nu. En dat is waar ik me op moet blijven richten, ookal valt mijn brein me lastig met allerlei beelden die ik liever kwijt dan rijk ben. Nu werken aan de toekomst terwijl je je verleden bij je draagt klinkt misschien als een onmogelijkheid, maar het is alles wat je kan doen. Voor iedereen. Mijn kapotte beentjes niet gebruiken om weer terug te hollen naar het verleden of om te vluchten naar de toekomst, maar om in het hier en nu te staan. Of in mijn geval zitten - die dikke fundering van mij heb ik niet voor niets.

En ons huis heeft nu ook een dikke fundering! Ik ben nu trotse eigenaar van een goede kont én betonvloer. De parallellen tussen ons huis en mijn lichaam zijn talrijk - zo had het huis dus ook onverwacht wat extra werkzaamheden nodig. Niet alleen de vloer kostte extra werk, maar het dak ook. Daarnaast zat er ook optrekkend vocht in de muren, maar net als Geerts moeder kon dat gewoon volgespoten worden met iets chemisch en dan kwam het wel weer goed ofzo. Geen idee, ik spreek geen hetero. Gelukkig worden de tegenslagen gecompenseerd door wat meevallers: zo hoeft er aan de badkamer toch niets gedaan te worden en winnen we ook nog eens wat ruimte en kostte de hele vloer een stuk minder dan vooraf gedacht.

Rob en de crew schieten goed op: na het slopen is het tijd om te bouwen. De voorzetwanden zijn al geplaatst inclusief isolatie, evenals de leidingen van de airco's en de waterleidingen zijn ook weer up to date. De elektricien is ook al langs geweest, en dit weekend zijn wij aan zet. Dat komt weer in het thema van tuinhuisjes te staan, maar deze keer gaan we er een in elkaar zetten. Nu maar hopen dat dit ook het goede voorbeeld geeft voor mijn lichaam en de medicatie mij weer in elkaar zet.